OSP Łuzki

Rok powstania: 1928

Liczba członków: 16

Łuzki 35

tel. 500 199 639 (naczelnik)

Prezes: Marcin Sidorzak

Naczelnik: Adam Lewczuk

Zastępca naczelnika: Andrzej Korczewski

Skarbnik: Adam Goworek

Sekretarz: Wojciech Borys

Od lewej: Sylwester Kamiński, Paweł Sidorzak, Adam Niemierka, Jakub Stefaniak, Marek Głogowski, Andrzej Grzymała, Marcin Sidorzak, Adam Lewczuk.

   Historia Ochotniczej Straży Pożarnej w Łuzkach sięga okresu dwudziestolecia międzywojennego. Zagrożenie żywiołem ognia i straty ponoszone w następstwie pożarów mobilizowały lokalne społeczności do podejmowania działań ochronnych. Podobnie w Łuzkach o powstaniu jednostki ochotniczej zdecydowały takie właśnie względy. W roku 1928 idea sformowania drużyny ogniowej stała się faktem. Z inicjatywy Władysława Majewskiego i właściciela dóbr ziemskich w Łuzkach Adama Tyborowskiego założona została straż pożarna.

   Założyciele przed młodą drużyną stawiali ambitne cele. Zadaniem fajermanów miała być nie tylko pomoc w wypadku pożaru, ale również w następstwie innych kataklizmów: powodzi, wichury oraz pomoc współmieszkańcom doświadczonym przez wypadki losowe. Stawiali również przed Ochotniczą Strażą Pożarną zadania kulturalno-oświatowe: organizowania i animowania spotkań wiejskich, przedstawień teatralnych, zabaw i festynów, celebrowania świąt państwowych i religijnych. Było to szczególnie ważne w realiach umacniającej się po latach zaborów młodej polskiej państwowości.

    Założyciele przed młodą drużyną stawiali ambit-ne cele. Zadaniem fajermanów miała być nie tylko pomoc w wypadku pożaru, ale również w następ-stwie innych kataklizmów: powodzi, wichury oraz pomoc współmieszkańcom doświadczonym przez wypadki losowe. Stawiali również przed Ochotniczą Strażą Pożarną zadania kulturalno-oświatowe: organizowania i animowania spotkań wiejskich, przedstawień teatralnych, zabaw i festynów, celebrowania świąt państwowych i religijnych. Było to szczególnie ważne w realiach umacniającej się po latach zaborów młodej polskiej państwowości.

   Pierwsze lata działalności to okres wyjątkowej aktywności i zaangażowania Władysława Majewskiego – pierwszego komendanta OSP i Aleksandra Zawadzkiego z Czekanowa. Dzięki ich zabiegom zbudowana została remiza, którą usytuowano na granicy wsi Łuzki i Czekanów. W tym bowiem okresie strażacy rekrutowali się do jednostki z wymienionych dwóch wsi. Do dyspozycji mieli żelazny zaprzęg konny i pompę ręczną – zakupione przez Adama Tyborowskiego. Drużyna była dobrze wyposażona i wyszkolona. Strażacy regularnie organizowali zbiórki, na których ćwiczyli elementy współpracy w akcjach ratowniczych. Wielokrotnie w tym czasie dowodzili swojej odwagi i przygotowania, nie było bowiem miesiąca, by nie musieli wyjeżdżać do pożarów.

   Przy remizie rozwijało się życie społeczne wsi. To tutaj na spotkaniach wiejskich omawiane były sprawy miejscowości, ale również te dotyczące samej OSP. W Domu Strażaka regularnie odbywały się zabawy i potańcówki, z których dochód zasilał budżet jednostki. Druhowie wystawiali przedstawienia teatralne, zwane popularnie „komedyjkami”. Do prezentowania sztuk teatralnych druhowie byli przygotowywani przez nauczycieli szkół w Czekanowie i Jabłonnie Lackiej. Występy były bardzo popularne, a strażacy prezentowali swój repertuar nie tylko w Łuzkach, ale również w okolicznych miejscowościach. Ta tradycja utrwaliła się i była rozwijana również po zakończeniu II wojny światowej. W latach światowego konfliktu jednostka nie przerwała działalności. W tym czasie remizę rozebrano i przeniesiono na plac w samych Łuzkach, gdzie dziś znajduje się Dom Strażaka. Przez trudne lata wojenne drużynę przeprowadził Władysław Majewski, wciąż obdarzany zaufaniem kolegów i pełniący funkcję komendanta. W 1945 roku Władysław Majewski zmarł, a jego następcą wybrano Stanisława Zawadzkiego, który rozpoczął swoją pracę od zabezpieczenia i remontu wysłużonego budynku remizy. Z jego inicjatywy, przy współudziale strażaków, młodzieży i kobiet zrodził się pomysł wybudowania nowej siedziby organizacji, która w jeszcze większym stopniu niż dotychczas pełniłaby rolę świetlicy wiejskiej. Im-puls i zachęta były bardzo duże, strażacy wzięli się mocno do pracy. Organizowali zabawy taneczne i festyny, imprezy ostatkowe, wystawiali „komedyjki”, a także byli gospodarzami dożynek z kon-kursem na najpiękniejszy wieniec. Tym sposobem uzbierano znaczne środki, które umożliwiły zakup budynku dworskiego w Skrzeszewie. Obiekt rozebrano, a pozyskane materiały wykorzystano do postawienia nowej remizy. Większość prac wyko-nana została przez druhów przy wydatnej pomocy mieszkańców. Nowa, większa strażnica stwarzała lepsze możliwości, niemniej druhowie myśleli o wzniesieniu solidnego, ogniotrwałego, murowa-nego budynku. W latach 1948–50 powstał i działał Komitet Organizacyjny Budowy Murowanej Re-mizy. Na jego czele stał Stanisław Zawadzki. Blisko z nim współpracowali, będący również w tym zespole: Edward Przychodzień, Błażej Głogowski, Tadeusz Głogowski, Jan Żółkowski, Stanisław Majewski, Eugeniusz Romańczuk, Czesław Grzymała, Roman Grzymała i Henryk Borys. Apel komitetu, skierowany do wszystkich mieszkańców wsi o wsparcie tak zacnego dzieła, które będzie mogło wszystkim służyć przez długie lata, spotkał się z ogromnym poparciem w Łuzkach i Łuzkach-Koloniach. Gospodarze zaczęli zwozić cegłę i inne materiały budowlane. Czyn społeczny na każdym etapie prac budowlanych był ogromny. Remiza w 1951 roku została oddana do użytku, a jej otwarcie było prawdziwym świętem OSP i mieszkańców. Uroczystość zgromadziła przedstawicieli władz gminnych oraz wiele zaprzyjaźnionych jednostek strażackich.

   Były to bardzo dobre dla OSP lata. Nowy budynek, a przede wszystkim zaangażowani w prace włodarze przyciągali nowych chętnych do służby pod sztandarem św. Floriana. W latach 1955–67 drużyna liczyła przeszło 30 członków, w tym wielu młodych. Wówczas reprezentacja OSP Łuzki na zawodach sportowo-pożarniczych województwa warszawskiego rozgrywanych w Sochaczewie zajęła II miejsce. Był to największy sukces jednostki, pokazujący jak dobrze była zorganizowana i wyszkolona. W 1963 roku na dachu remizy zamontowano syrenę elektryczną, która od tego czasu wzywała druhów do pożaru.

   Lata 60. były świadkiem dalszego rozwoju jednostki. W 1969 roku zakończyły się prace nad zbiornikiem przeciwpożarowym. OSP Łuzki w tym okresie uczestniczyła w kilkunastu akcjach gaszenia pożarów na terenie własnej miejscowości i okolicznych wsi. W wyjazdach do ognia czas ma ogromne znaczenie, dlatego wieloletnie starania ochotników z Łuzek o samochód pożarniczy przyniosły efekt w 1979 roku, kiedy to na wyposażeniu znalazł się Żuk. Dla pojazdu szybko dobudowany został garaż, w którym nowy nabytek parkowano.

    W lata 80. straż w Łuzkach weszła z ważnym dla historii i tożsamości jednostki wydarzeniem. W 1980 roku OSP ze środków własnych i przy pomocy zarządu gminnego OSP w Jabłonnie Lackiej zakupiła sztandar, który od tego momentu towarzyszy strażakom we wszystkich ważnych uroczy-stościach związkowych, państwowych i religijnych. Nie można sobie bowiem wyobrazić świąt wiel-kanocnych bez obecności strażaków z Łuzek przy Grobie Pańskim, czy obchodów święta patrona św. Floriana. Uroczystości gminne, czy rocznice państwowe każdorazowo uświetnia delegacja jednostki.

    Wspomniana wyżej dekada była ostatnią, w której obowiązki naczelnika straży pełnił Stanisław Zawadzki. W 1990 roku na własną prośbę, w związku ze stanem zdrowia zrezygnował z przewodzenia organizacji. Zaszczytną funkcję przejął po nim Waldemar Borys. Jego kadencja zapisała się w historii OSP Łuzki rozbudową remizy. Dobudowana została sala gościnna i wybetonowany plac przed budynkiem. W tym czasie szeregi straży opuścili na zawsze: wieloletni naczelnik Stanisław Zawadzki, (zmarł w 1992 roku) i prezes Edward Przychodzień (zmarł w 1998 roku).  

   Kolejna zmiana władz stowarzyszenia miała miejsce w 1996 roku. Obowiązki naczelnika powie-rzono Dariuszowi Majewskiemu, a prezesa – Markowi Głogowskiemu. Nowy zarząd położył nacisk na pracę z młodzieżą i skupiał swoje wysiłki na powiększeniu stanu osobowego jednostki. Drużyna w odmłodzonym składzie zaczęła odnosić sukcesy na zawodach sportowo-pożarniczych i była w 2008 roku gospodarzem rywalizacji na szczeblu gminnym. Do największych osiągnięć sportowych druhowie zaliczają: III miejsce w gminnych zawodach sportowo-pożarniczych w 1998 roku, III miejsce na podobnym szczeblu w 2002 roku, II miejsce w 2003 roku, III miejsce w 2004 roku, III miejsce w 2005 roku, II miejsce w 2013 i 2014 roku.

    Obecny zarząd, wybrany w 2016 roku skupia swoją uwagę na modernizowaniu jednostki, doposaża-niu w jak najlepszy sprzęt, a także realizuje program szkoleń dla strażaków. Dobrze układa się współpraca z samorządem gminnym i sołectwem, które rozumieją potrzeby związane z działalnością stowarzy-szenia i zmieniające się oczekiwania względem tej organizacji. Nie brakuje również problemów. Jed-nostka liczy 16 członków i to jest największą bolączką włodarzy OSP w Łuzkach. W rodzinach strażackich tradycje są silne i podtrzymywane z ojca na syna, niemniej dla dalszego rozwoju jednostki niezbędny jest napływ nowych członków.

   Na wyposażeniu drużyny znajduje się samochód pożarniczy Ford Transit, który ochotnicy otrzymali z okazji jubileuszu 80-lecia istnienia straży.

  Aktualny skład jednostki: Marcin Sidorzak, Adam Lewczuk, Adam Goworek, Marek Głogow-ski, Sebastian Stefaniak, Adam Niemierka, Andrzej Korczewski, Andrzej Grzymała, Paweł Litwiniak, Patryk Głogowski, Paweł Sidorzak, Sylwester Kamiński, Damian Stefaniak, Jakub Stefaniak, Józef Marczuk, Tomasz Zawadzki.

   Zasłużeni strażacy to: Tadeusz Głogowski, Stanisław Majewski, Dariusz Majewski, Kazimierz Bo-rys, Ryszard Misztal, Adam Kruszewski, Wojciech Głogowski, Krzysztof Przychodzień.

   Na Wieczną Wartę odeszli już m.in.: Stanisław Zawadzki, Edward Przychodzeń, Zdzisław Żółkowski, Waldemar Borys, Stanisław Marczuk, Eugeniusz Romańczuk, Henryk Borys, Witold Lewczuk, Józef Sidorzak.

*Źródło „Strażacy ziemi sokołowskiej”,

Monika Bukowiec, Stanisław Bukowiec,

Agencja Wydawnicza „Palindrom” s.c.